فروکتوز؛ قندی است که ما از میوه ها به دست می آوریم. گلوکز قندی است که از سبزیجات، حبوبات و از سیب زمینی به دست می آید، اما ساکارز؛ متداول ترین قندی است که ما مصرف می کنیم و از چغندرقند یا نیشکر تهیه می شود. نیشکر به تیره «گندمیان» تعلق دارد. نیشکر در آب و هوای گرم و مرطوب در مناطق گرمسیری یا حوالی آن به عمل می آید. گاه بلندی نیشکر به شش متر می رسد.

 ساقه های نیشکر را می بُرند، سپس آن ها را تمیز کرده، به کارخانه های تصفیه شکر می برند. در آن جا ساقه ها را خوب می شویند و بعد، ریز ریز خردشان کرده، از لای غلتک های بسیار سنگینی عبورشان می دهند.  آن گاه بر اثر فشار، مایعی از چلاندن نیشکرها به دست می آید. این مایه به رنگ سبز یا خاکستری تیره بوده و حالت اسیدی دارد.

آن گاه برای تصفیه کردن این مایع و گرفتن مواد زایدش، مواد شیمیایی مخصوصی بر آن می افزایند.

شیره تمیز و پالایش یافته ای که از آن به دست می آید، به درون تغارهای خلأ، رهسپار می شود. در آن جا بر اثر تبخیر، به صورت مایع غلیظی در می آید.

اکنون این مایع، مخلوطی از بلورهای شکر و ملاس یعنی «شیره قند» است که باید آن را از استوانه هایی عبور داد تا شیره قندش جدا شود و فقط شکر قهوه ای رنگ و خامی از آن باقی بماند.

البته کار در همین جا پایان نمی گیرد، بلکه تازه، آن شکر خام را به تصفیه خانه می برند. در آن جا ذوبش کرده و به وسیله مواد شیمیایی نیز تصفیه اش می کنند تا سرانجام به صورت ذرات شکر تصفیه شده در دسترس ما قرار می گیرد.

پس در این مرحله است که ما شکر خالص و سفیدی به دست آورده ایم. سپس می توان آن را هم به اشکال گوناگونی مانند حبه، گرد و یا کلوخه درآورد.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: